Friday, May 18, 2012

Excuse Me, But Israel Has No Right To Exist



Israel has no right to exist. Break that mental barrier and just say it: “Israel has no right to exist.” Roll it around your tongue, tweet it, post it as your Facebook status update – do it before you think twice. Delegitimization is here – have no fear. Palestine will be less painful than Israel ever was.




The phrase “right to exist” entered my consciousness in the 1990s just as the concept of the two-state solution became part of our collective lexicon. In any debate at university, when a Zionist was out of arguments, those three magic words were invoked to shut down the conversation with an outraged, “are you saying Israel doesn’t have the right to exist??”

Of course you couldn’t challenge Israel’s right to exist – that was like saying you were negating a fundamental Jewish right to have…rights, with all manner of Holocaust guilt thrown in for effect.

Except of course the Holocaust is not my fault – or that of Palestinians. The cold-blooded program of ethnically cleansing Europe of its Jewish population has been so callously and opportunistically utilized to justify the ethnic cleansing of the Palestinian Arab nation, that it leaves me utterly unmoved. I have even caught myself – shock – rolling my eyes when I hear Holocaust and Israel in the same sentence.

What moves me instead in this post-two-state era, is the sheer audacity of Israel even existing.
What a fantastical idea, this notion that a bunch of rank outsiders from another continent could appropriate an existing, populated nation for themselves – and convince the “global community” that it was the moral thing to do. I’d laugh at the chutzpah if this wasn’t so serious.

Even more brazen is the mass ethnic cleansing of the indigenous Palestinian population by persecuted Jews, newly arrived from their own experience of being ethnically cleansed.

But what is truly frightening is the psychological manipulation of the masses into believing that Palestinians are somehow dangerous – “terrorists” intent on “driving Jews into the sea.” As someone who makes a living through words, I find the use of language in creating perceptions to be intriguing. This practice – often termed “public diplomacy” has become an essential tool in the world of geopolitics. Words, after all, are the building blocks of our psychology.

Take, for example, the way we have come to view the Palestinian-Israeli “dispute” and any resolution of this enduring conflict. And here I borrow liberally from a previous article of mine…
The United States and Israel have created the global discourse on this issue, setting stringent parameters that grow increasingly narrow regarding the content and direction of this debate. Anything discussed outside the set parameters has, until recently, widely been viewed as unrealistic, unproductive and even subversive.
Participation in the debate is limited only to those who prescribe to its main tenets: the acceptance of Israel, its regional hegemony and its qualitative military edge; acceptance of the shaky logic upon which the Jewish state’s claim to Palestine is based; and acceptance of the inclusion and exclusion of certain regional parties, movements and governments in any solution to the conflict.

Words like dove, hawk, militant, extremist, moderates, terrorists, Islamo-fascists, rejectionists, existential threat, holocaust-denier, mad mullah determine the participation of solution partners — and are capable of instantly excluding others.

Then there is the language that preserves “Israel’s Right To Exist” unquestioningly: anything that invokes the Holocaust, anti-Semitism and the myths about historic Jewish rights to the land bequeathed to them by the Almighty – as though God was in the real-estate business. This language seeks not only to ensure that a Jewish connection to Palestine remains unquestioned, but importantly, seeks to punish and marginalize those who tackle the legitimacy of this modern colonial-settler experiment.

But this group-think has led us nowhere. It has obfuscated, distracted, deflected, ducked, and diminished, and we are no closer to a satisfactory conclusion…because the premise is wrong.

There is no fixing this problem. This is the kind of crisis in which you cut your losses, realize the error of your ways and reverse course. Israel is the problem. It is the last modern-day colonial-settler experiment, conducted at a time when these projects were being unraveled globally.

There is no “Palestinian-Israeli conflict” – that suggests some sort of equality in power, suffering, and negotiable tangibles, and there is no symmetry whatsoever in this equation. Israel is the Occupier and Oppressor; Palestinians are the Occupied and Oppressed. What is there to negotiate? Israel holds all the chips. They can give back some land, property, rights, but even that is an absurdity – what about everything else? What about ALL the land, property and rights? Why do they get to keep anything – how is the appropriation of land and property prior to 1948 fundamentally different from the appropriation of land and property on this arbitrary 1967 date?

Why are the colonial-settlers prior to 1948 any different from those who colonized and settled after 1967?
Let me correct myself. Palestinians do hold one chip that Israel salivates over – the one big demand at the negotiating table that seems to hold up everything else. Israel craves recognition of its “right to exist.”
But you do exist – don’t you, Israel?

Israel fears “delegitimization” more than anything else. Behind the velvet curtain lies a state built on myths and narratives, protected only by a military behemoth, billions of dollars in US assistance and a lone UN Security Council veto. Nothing else stands between the state and its dismantlement. Without these three things, Israelis would not live in an entity that has come to be known as the “least safe place for Jews in the world.”

Strip away the spin and the gloss, and you quickly realize that Israel doesn’t even have the basics of a normal state. After 64 years, it doesn’t have borders. After six decades, it has never been more isolated. Over half a century later, and it needs a gargantuan military just to stop Palestinians from walking home.

 Israel is a failed experiment. It is on life-support – pull those three plugs and it is a cadaver, living only in the minds of some seriously deluded foreigners who thought they could pull off the heist of the century.

The most important thing we can do as we hover on the horizon of One State is to shed the old language rapidly. None of it was real anyway – it was just the parlance of that particular “game.” Grow a new vocabulary of possibilities – the new state will be the dawn of humanity’s great reconciliation. Muslims, Christians and Jews living together in Palestine as they once did.

Naysayers can take a hike. Our patience is wearing thinner than the walls of the hovels that Palestinian refugees have called “home” for three generations in their purgatory camps.
These universally exploited refugees are entitled to the nice apartments – the ones that have pools downstairs and a grove of palm trees outside the lobby. Because the kind of compensation owed for this failed western experiment will never be enough.


And no, nobody hates Jews. That is the fallback argument screeched in our ears – the one “firewall” remaining to protect this Israeli Frankenstein. I don’t even care enough to insert the caveats that are supposed to prove I don’t hate Jews. It is not a provable point, and frankly, it is a straw man of an argument. If Jews who didn’t live through the Holocaust still feel the pain of it, then take that up with the Germans. Demand a sizeable plot of land in Germany – and good luck to you.

For anti-Semites salivating over an article that slams Israel, ply your trade elsewhere – you are part of the reason this problem exists.

Israelis who don’t want to share Palestine as equal citizens with the indigenous Palestinian population – the ones who don’t want to relinquish that which they demanded Palestinians relinquish 64 years ago – can take their second passports and go back home. Those remaining had better find a positive attitude – Palestinians have shown themselves to be a forgiving lot. The amount of carnage they have experienced at the hands of their oppressors – without proportional response – shows remarkable restraint and faith.

This is less the death of a Jewish state than it is the demise of the last remnants of modern-day colonialism. It is a rite of passage – we will get through it just fine. At this particular precipice in the 21st century, we are all, universally, Palestinian – undoing this wrong is a test of our collective humanity, and nobody has the right to sit this one out.

Israel has no right to exist. Break that mental barrier and just say it: “Israel has no right to exist.” Roll it around your tongue, tweet it, post it as your Facebook status update – do it before you think twice. Delegitimization is here – have no fear. Palestine will be less painful than Israel ever was.

Sharmine Narwani is a commentary writer and political analyst covering the Middle East. You can follow Sharmine on twitter @snarwani.

Tuesday, May 15, 2012

ஈரான் மீது போர் ஏகாதிபத்தியத்தை எதிர்த்த பல்துருவ போக்குகள்

எழுதியது chakravarthy mohan

ஆறுமுக நயினார்
கடந்த நூற்றாண்டுகளின் பிற்பகுதியில் குறிப்பாக 1973-இல் நடைபெற்ற “எண்ணை அதிர்ச்சி” (டீடை ளுhடிஉம) உலகப் பொருளாதாரத் தையே ஓர் உலுக்கு உலுக்கியது. அன்று வரை எண்ணை வளமிக்க நாடுகளின் கூட்டமைப்பு (டீஞநுஊ) உற்பத்தி, வினியோகம், விலை- ஆகிய வற்றை நிர்ணயம் செய்துவந்தது.  ஏகாதிபத்திய நாடுகள், குறிப்பாக அமெரிக்கா அதில் தலை யிட்டு, பெருமுயற்சி செய்து அவற்றை தனது கட்டுப்பாட்டுக்குள் கொண்டு வந்தது. நெருக் கடிக்குள்ளான டாலர் நாணயத்தை ஸ்திரப் படுத்தவும், உலக நாடுகளின் சேமிப்புகளை டாலரில் தொடர்ந்து நீடிக்க வைக்கவும், சர்வதேச சட்டங்கள்- சம்பிரதாயங்களைத் தனக்குச் சாதகமாக வளைக்கவும், “எண்ணை அரசியலை” அமெரிக்கா கையில் எடுத்தது. எண்ணை வளங் களையும் – வர்த்தகத்தையும் தனது கட்டுப்பாட் டுக்குள் வைத்துக்கொள்ள அப்போதிலிருந்தே அமெரிக்கா பல வழிமுறைகளைக் கையாண்டது.
நாடுகள் மீதும், பிராந்தியங்களிலும் போர் மிரட்டல் விடுத்து மீறுகிற நாடுகளைக் கட்டுப் பாட்டுக்குள் கொண்டு வந்தது. ஆப்கானிஸ் தானம், குவைத், ஈராக் ஆகிய நாடுகள் ஏதாவது ஒருவழியில் கடந்த 1980களுக்குப் பிறகு,  அமெ ரிக்க இராணுவத் தலையீடு,  மிரட்டல்,  போர் ஆகியவற்றுக்கு ஆட்படுத்தப்பட்டுள்ளது. வெவ் வேறு வழிகளில், இஸ்ரேல் மற்றும் நேட்டோ மூலமாகவும் நேரடியாக அமெரிக்கப் படைகள் மூலமும் பாலஸ்தீனம், சிரியா உட்பட வளை குடாப் பகுதியை ஒட்டிய நாடுகள் இராணுவ அடக்குமுறைக்கு ஆளாக்கப்பட்டுள்ளன. பிற வளைகுடா நாடுகள், வடக்கு ஆப்ரிக்க நாடுகள், தென்கிழக்கு ஐரோப்பியாவிலுள்ள சிறிய நாடு கள், மத்திய ஆசியப் பகுதியிலுள்ள சோவியத் இரஷ்யா-விலிருந்து பிரிந்து வந்த புதிய நாடுகள் ஆகியவை மிரட்டலுக்கு ஆட்படுத்தப்பட்டு தற் போது பலவழிகளில் அமெரிக்கக் கட்டுப்பாட் டுக்குள் – ஆதரவில்- இயங்கி வருகின்றன. கிட்டத் தட்ட இந்தப் பிராந்தியத்தில் உள்ள அனைத்து எண்ணை வளமிக்க பகுதிகள் அனைத்தும் அமெரிக்கக் கட்டுப்பாட்டுக்குள் வந்துவிட்டன.
அமெரிக்கத் தலையீடு
இந்தப் பின்னணியில், ஈரான் நாட்டில் இன்று என்ன நடக்கிறது என்பது அலசப்பட வேண்டும். பாரசீகம் என்று அழைக்கப்பட்ட இந்த நாடு ஹிட்லர் அடக்குமுறைக் காலத்தில் ஈரான் எனப் பெயர் மாற்றப்பட்டது. கிட்டத்தட்ட “எண்ணை அதிர்ச்சி” ஏற்பட்ட அதே காலத்தில், 1979 இல் இங்கே இஸ்லாமியப் புரட்சி நடந்தது. மன்னர் பரம்பரையைச் சார்ந்த  “ஷா” விரட்டப்பட்டு இஸ்லாமியக் குடியரசு அங்கு மலர்ந்தது. உலக எண்ணை வளத்தில் 3-வது இடத்தை வகிக்கும் ஈரானின் மக்கள் தொகை அன்று சுமார் 4 1/2 கோடி; இன்று 7 கோடி ஆகும்,
அடிப்படையில் அமெரிக்க எதிர்ப்பு மனோ பாவம் கொண்ட ஈரானுடைய உள்நாட்டு விவ காரத்தில் தொடர்ந்து அமெரிக்கா தலையிட்டு வந்தது. இஸ்லாமியப் புரட்சி வெடிக்கும் போது அமெரிக்கா செய்த புரட்சி எதிர்ப்பு நடவடிக்கை களைக் கண்டித்து டெகரானில் உள்ள அமெ ரிக்கத் தூதரகம் முற்றுகையிடப்பட்டு தூதரக அதிகாரிகள் 444 நாட்கள் சிறை பிடிக்கப்பட்ட னர் என்பது இன்று வரலாறு. ஆனால் அன்றைய காலம் முதல்- அமெரிக்காவின் வெளித்தலை யீட்டை எதிர்த்து சுயேச்சையான நிலைபாடு எடுத்து ஈரான் சர்வதேச அரசியல் வானில் தனி இடத்தைப் பிடித்தது.
ஈரானை “ஒழுங்குக்குக்” கொண்டுவர ஒரு காலத்தில் ஈராக்கைப் கைப்பற்றி 1990-களில் ஈரான்- ஈராக் யுத்தத்தை அமெரிக்கா நடத்தியது. எண்ணை உற்பத்தி செய்யும் நாடுகள் கூட்ட மைப்பு, அரபு லீக், வளைகுடா கவுன்சில் உட்பட பல அமைப்புகளைத் தனது கட்டுப்பாட்டில் வைத்துக்கொண்டு ஈரானை வளைத்துப்போட அமெரிக்கா பல பத்தாண்டுகளாக முயற்சித்துத் தோற்றுப் போனது.
இன்று ஈரான் மீது தாக்குதல் ஏன்?
ஈராக்கில் ஆக்கிரமிப்பு செய்தபோது(2003) அதற்கு எதிராகவும், இஸ்ரேல்-பாலஸ்தீனம் பிரச்சினையில் பாலஸ்தீனத்துக்கு ஆதரவாகவும், தற்போது சிரியாவுக்கு ஆதரவாகவும் ஈரான் உறுதியான நிலைப்பாட்டை எடுத்து வருகிறது. இந்தப் பிராந்தியத்தில், அமெரிக்க ஆசியுடன் இஸ்ரேல் நிகழ்த்தி வரும் அட்டூழியங்களைக் கேள்வி கேட்கக் கூடிய சக்தியாக ஈரான் திகழ்ந்து வருகிறது.
இந்தப் பின்னணியிலேயே, இன்று ஈரான் குறிவைக்கப்படுகிற நிகழ்ச்சியை அலச வேண்டி உள்ளது. ஏகாதிபத்தியம் உலகளாவிய அளவில் தனது மேலாதிக்கத்தை நிறுவிக் கொள்ள, உலகெங்குமுள்ள இயற்கைச் செல்வங்களைத் தனது கட்டுப்பாட்டுக்குள் கொண்டுவர அனைத்து சர்வதேச அமைப்புகளையும் பயன் படுத்துகிறது. ஐக்கிய நாடுகள் சபையில் அமெ ரிக்காவும் பிற மேலை நாடுகளும் எடுக்கிற நிலைப்பாட்டை ரஷ்யாவும், சீனாவும் சில வளர்கிற நாடுகளும் உறுதியாக எதிர்க்கின்றன. எனவே, தாங்கள் நினைத்தது நடக்காததால் புதிய வழிகளில் தடைகளை விதித்து, மீறினால்  போர் தொடுப்பது உட்பட நடவடிக்கைகளில் இறங்கி வருகிறது. இதைத்தான் தற்போது ஈரான் விஷயத்தில் அமெரிக்கா செய்கிறது.
தற்போது அவர்கள் கற்பிக்கிற காரணம் ஈரான் அணுஆயுதத்தயாரிப்பில் இறங்கி உள்ளது என்பதுதான். கிட்டத்தட்ட 2008 இல் ஏற்பட்ட உலகப் பொருளாதார நெருக்கடிக்குப் பின் உலகப் பொருளாதாரமும், அமெரிக்க-ஐரோப்பியப் பொருளாதாரங்களும் 2012 இல் மிகத் தீவிரமான நெருக்கடியில் சிக்கி உள்ளன. அவர்களது இன்றைய தேவை மத்திய கிழக்கு ஆசியப் பகுதியில் உள்ள எண்ணை வளங்களை மேலும் தங்கள் கட்டுப்பாட்டுக்குள் கொண்டு வருவதும், அதன் மூலம் தனது நெருக்கடியி லிருந்து தன்னை மீட்டுக் கொள்வதும் தான். ஈரான் அடங்கவில்லையானால் போர் தொடுத்து அதைக் கட்டுப்பாட்டுக்குள் கொண்டு வருவது என்பதுதான் அமெரிக்காவின் இலட்சியம் . இந்தப் போர் மூலம் மூன்று நோக்கங்கள் நிறை வேறும். ஒன்று, வளங்களும், செல்வங்களும் அமெரிக்கக் கட்டுப்பாட்டுக்குள் வரும்; இரண்டு, போர் மூலம் நெருக்கடியை ஓரளவுக்கு சமாளிக்க முடியும்; மூன்றாவதாக, இந்தப் பிராந்தியத் திலும், உலக அளவிலும் அமெரிக்காவை எதிர்த் தால் என்ன நடக்கும் என்ற பாடத்தை அனை வருக்கும் புகட்டமுடியும். எனவேதான் இந்தப் போர் தயாரிப்பில் அமெரிக்கா இறங்கி வரு கிறது.
அணுசக்தியா? அணு ஆயுதமா?
இதற்கான நடவடிக்கையில், கடந்த இரண் டாண்டுகளுக்கு மேலாக அமெரிக்கா  வெகு தூரம் வந்துள்ளது. சர்வதேச அணுசக்தி முகமை (ஐவேநசயேவiடியேட ஹவடிஅiஉ நுநேசபல ஹபநnஉல-ஐஹநுஹ) என்ற அமைப்பு மூலம் ஈரானுக்கு நோட்டீசு அனுப்பப் பட்டது. ஏற்கனவே ஈரான் அணு ஆயுதப்பரவல் தடை (சூஞகூ) ஒப்பந்தத்தில் கையொப்பமிட் டுள்ள நாடு என்ற அடிப்படையில் அந்த நாட்டு அணு உலைகளைப் பரிசோதிக்க சர்வதேச நிபுணர்கள் அனுப்பப்பட்டனர். ஈரான் யுரேனியத்தைச் செறிவூட்டும் வேலையை மட்டும் செய்து வரு கிறது. தங்களது அணு உலைகள் மூலம் மின் சாரம் உட்பட எரிசக்தி தேவைகளைப் பூர்த்தி செய்யவே யுரேனியம் செறிவூட்டப்படுகிறது; ஆயுதம் தயாரிக்கத் தேவைப்படும் தீவிர செறி வூட்டுதல் எதுவும்  நடைபெறவில்லை என ஈரான் கூறுகிறது.
இந்த விஷயம் அணுசக்தி முகமை-க்குக் கொண்டு வரப்பட்டு, ஈரான்  செய்யும் யுரேனியம் செறிவூட்டல் மூலம் அணு ஆயுதம் தயாரிக்க வாய்ப்புள்ளதாக குற்றம் சாட்டி, செறிவூட்டல் நடவடிக்கைகள் மீது தடைவிதிக்கப்பட்டது.இந்த சர்வதேசக் கூட்டங்களில், இந்தியா உட்பட நாடுகள் அமெரிக்காவுக்கு ஆதரவாக வாக்களித் துள்ளன என்பது மிகப்பெரிய துரதிருஷ்டம். கடந்த இரண்டாண்டுகளில் இரண்டு முறை ஈரானுக்கு எதிராக அமெரிக்காவுக்கு ஆதரவாக இந்தியா வாக்களித்தது. இருந்தபோதும் சீனா, ரஷ்யா போன்ற நாடுகள் எதிர்த்து வாக்களித்த தாலும் கருத்தொற்றுமை ஏற்படாததாலும் ஈரான் மீது வேறு எந்த நடவடிக்கையும் எடுக்கப் படவில்லை.
பொருளாதாரப் போர்
அமெரிக்கா தன்னிச்சையாக ஈரான் மீது பொருளாதாரத் தடைகளை விதிக்கத் துவங் கியது. வருகிற ஜீன் 30-க்குள், ஈரான் தன்னைத் “திருத்திக் கொள்ளாவிடில்” அவர்கள் மீது போர் தொடுப்பது தவிர்க்க முடியாதது; எல்லா வாய்ப்புகளும் எங்கள் மேஜை மீது உள்ளன; நாங்கள் எதையும் நிராகரிக்கவில்லை; எப்பாடு பட்டாவது ஈரான் கையில் அணுஆயுதம் கிடைப் பதைத் தடுப்போம், என அமெரிக்க ஜனாதிபதி ஒபாமா கூறுகிறார்.
மற்ற நாடுகளும் ஈரானுடன் எண்ணை வர்த் தகத்தை படிப்படியாகக் குறைத்துக் கொண்டு ஜூன் 30க்குள் அனைத்து வணிகத்தையும் நிறுத்தி விட வேண்டுமென அமெரிக்கா கூறுகிறது. ஈரானின்  மத்திய வங்கி, வணிக வங்கிகள் அனைத்தும் வெளிநாட்டு வர்த்தக சேவை செய் வது தடை செய்யப்பட்டுள்ளது. இந்த வங்கி களின் ஐரோப்பிய மேலை நாட்டு சேமிப்புகளும் சொத்துக்களும் முடக்கப்பட்டுள்ளன.ரஷ்யா, சீனா, இந்தியா, வெனிசுலா போன்ற நாடுகள் அவரவர்கள் நாணயங்களில் வணிக வர்த்த கத்தை (ளுநவவடநஅநவே ஊரசசநnஉல) சமன் செய்து கொள் கிறார்கள்.
இந்தியாவின் இரட்டை நிலைப்பாடு
சில மாதங்களுக்கு முன்பு, இந்தியா ஈரானிட மிருந்து இறக்குமதி செய்யும் தனது கச்சா எண்ணையைப் படிப்படியாக உடனே குறைத்துக் கொள்ள வேண்டும் என ஹிலாரி கிளின்டன் (அமெரிக்க வெளியுறவுத்துறை அமைச்சர்) பேசினார். உடனே, இந்தியாவுக்கான அமெ ரிக்கத் தூதர் ஓர் அறிக்கையை வெளியிட்டார். அதில் கடந்த மூன்றாடுகளில் 20 மில்லியன் பீப்பாய்கள் கச்சா எண்ணை இறக்குமதி என்பது  படிப்படியாகக் குறைக்கப்பட்டு தற்போது 12 மில்லியன் பீப்பாய்களாகக் குறைந்துள்ளது என தனது அரசின் அமெரிக்க ஆதரவு நிலைபாட்டை வெளிப்படுத்திக் கொண்டார்.
ஆனால், கடந்த மார்ச்சு 28,29 ஆகிய தேதி களில் புது தில்லியில் கூடிய பிரிக்ஸ் (க்ஷசுஐஊளு) நாடு களின் கூட்டத்தில் பிற விஷயங்களுக்கு நடுவே, எண்ணை வர்த்தகம் சம்பந்தமான சில முக்கிய முடிவுகள் எட்டப்பட்டுள்ளன. ஈரானுடன் தனது வர்த்தகங்களைக் தொடர்வது; இவ்வாறு செய் யப்படும் வணிகத்தின் பணப்பரிமாற்றம் (ளுநவவடநஅநவே) அந்தந்த நாட்டு நாணயங்களிலேயே செய் வது; டாலருக்கு மாற்றான சர்வதேச (சுநுளுநுசுஏநு ஊருசுசுநுசூஊலு) நாணயத்தின் அவசரத்தேடல் தொட ரும்; இந்த 5 நாடுகளின் கூட்டமைப்பில் பிரிக்ஸ் வங்கி (க்ஷசுஐஊளு க்ஷஹசூமு) என்ற பன்னாட்டு வங்கி துவக் கப்படும்- ஆகிய முடிவுகள் எடுக்கப்பட்டுள்ளன.
இது நேரடியாக அமெரிக்க மேலாதிக்கத் தைக் கேள்வி கேட்கக் கூடிய ஒரு நல்ல நட வடிக்கை ஆகும். இதற்குப் பதிலாக மார்ச்சு 31 ஆம் தேதி ஒபாமா அவர்கள் கீழ்க்கண்டவாறு கோரிக்கை வைக்கிறார் “ஈரானைத் தாக்குவதற்கு இதுதான் சரியான தருணம்; சர்வதேசச் சந்தை யில் எண்ணை தங்கு தடையற்ற முறையில் கிடைக்கிறது; தேவையான கேந்திர சேமிப்புகள் உள்ளன; எனவே உலக நாடுகள் உடனடியாக ஈரானுடன் ஆன எண்ணை உட்பட அனைத்து வர்த்தகத்தையும் நிறுத்திக் கொள்ள வேண்டும்” என்று சீனா, ரஷ்யா, இந்தியா உட்பட நாடு களுக்கு பெயர் குறிப்பிடாமல் கோரிக்கை (மிரட் டல் எனப்படிக்கவும்) வைக்கிறார்.
பெட்ரோல் விலை 100 ரூபாயைத்தொடும்:
இந்தியாவின் எண்ணை இறக்குமதியில் இரண்டாவது பெரிய இறக்குமதி ஈரானிலிருந்து வருகிறது, இந்தப் போர் துவங்கப்பட்டால், அது தடைபடும். ஏற்கனவே துவங்கப்பட இருந்த, ஈரான்- பாகிஸ்தான்- இந்தியா (ஐஞஐ) குழாய் வழி எண்ணை கொண்டுவரும் திட்டம் அமெரிக்கத் தலையீட்டால் நின்று போனது. பின்னர் துவங் கப்பட்ட துருக்மேனிஸ்தான்- ஆப்கானிஸ்தான் – பாகிஸ்தான்- இந்தியா (கூஹஞஐ) திட்டம் இன்னும் முற்றுப் பெறவில்லை. மேலும் இந்தத் திட்டம் அமெரிக்க நலன்களையே பிரதானப்படுத்தும் மாற்றுத் திட்டமாகும்.
இவ்வாறு, இந்தியாவுக்கான எண்ணை குரல் வளை நெறிக்கப்பட்டால் சுலபமாக சில்லறை வினியோகத்தில் பெட்ரோல் ரூ 100 ஐத் தொடும். இதன் பொருளாதார- சமூக- அரசியல் விளைவு களை இந்தியா புரிந்து கொண்டுள்ளதா என் பதை கவலையுடன் பரிசீலனை செய்ய வேண்டி உள்ளது.
இந்தியா மட்டுமல்ல ஐரோப்பிய நாடுகளின் எண்ணைத் தேவைகளும் நெருக்கடிக்கு உள் ளாகும். போர்ச்சுக்கல், இத்தாலி, கிரீஸ், ஸ்பெயின் (ஞஐழுளு) போன்ற நாடுகள் பெரும் கொந்தளிப்புக்கு உள்ளாகும் அபாயம் உள்ளது.
யுத்தத்தயாரிப்பு தீவிரம்
இந்த விளைவுகளைப் பற்றி அமெரிக்கா கவலைப்படவில்லை. போரை என்று துவங்குவது என்று அமெரிக்கா துடித்துக் கொண்டிருக்கிற வேளையில்,  இன்றே துவங்க வேண்டுமென இஸ்ரேல் கொக்கரிக்கிறது. அந்தப் பிராந்தி யத்தில் சுமார் 500க்கும் மேற்பட்ட அணுஆயுதங் களைக் கொண்ட நாடாக இஸ்ரேல் உள்ளது. அணுஆயுதப் பரவல் தடை ஒப்பந்தத்தில் (சூஞகூ) கையெழுத்திடாத, யாருடைய கட்டுப்பாட்டுக் குள்ளும் அடைபடாத, ஏகாதிபத்திய காவல் முனையமாக (ஐஅயீநசயைடளைவ டீரவயீடிளவ) இஸ்ரேல்-வளைகுடா பிரதேசத்தில் அனைத்து நாடுகளை யும் மிரட்டி வருகிறது.
அமெரிக்க பாதுகாப்புச் செயலாளர், லியோன் பனெட்டா இன்னும் கூடுதலாக யு.எஸ்.எஸ் என்டர்பிரைஸ் என்ற கடற்படையை “ஹோர்மஸ் வளைகுடா” வுக்கு அனுப்பியுள்ள தாகத் தெரிவிக்கிறார்.ஏற்கனவே, அங்கே அவர் களது 5 வது கடற்படைப் பிரிவு (குகைவா குடநநவ) உள்ளது.மேலும் 30,000 பவுண்டு எடையுள்ள நவீன சாதாரண வகை குண்டு (ஆடீகூழநுசு டீகு  ஹடுடு க்ஷடீஆக்ஷளு- ஆடீஹக்ஷ) இந்தப் போரில் பயன்படுத்தப் படும் என பனெட்டா தெரிவிக்கிறார்.இது 60 அடி ஆழத்துக்கு கான்கிரீட் அமைத்து உருவாக் கப்படும் பதுங்கு குழிகளை (க்ஷருசூமுநுசு) துளைத்துக் கொண்டு உள்ளே சென்று பின்னர் வெடிக்கும் ஏவுகணைத் தொழில்நுட்பம் கொண்டது எனவும் தெரிவிக்கிறார்.
ஆனால் ஹோர்மஸ் வளைகுடா (ழுருடுகு டீகு ழடீசுஆருஷ்) பகுதியில் கப்பற்படைக்குவிப்பைப் பற்றி தான் கவலைப்படவில்லை என ஈரான் கூறுகிறது. உலகின் மொத்த ஏற்றுமதியில் 20ரூ கச்சா எண்ணெய் (அதாவது 17 மில்லியன் பீப்பாய்கள்) இந்த  வளைகுடா வழியாகத்தான் ஏற்றுமதி செய்யப்படுகிறது. ஈரான் தாக்கப்பட்டால் இந்த வளைகுடாவை மூடுவோம் என ஈரான் எச்சரித்து உள்ளது. ஈரானின் நவீன பெட்ரோல் படகுகள் ஆயிரக் கணக்கில் பதில் தாக்குதலுக்குத் தயா ராகி வருகின்றன. இதற்கு நடுவில் அமெரிக்கா தனது தீவிரவாத தந்திரங்களைச் சாதுர்யமாக ஈரானுக்கு எதிராகப் பயன்படுத்துகிறது.
கொலைவெறி பிடித்த அமெரிக்கா
ஈரானுக்குள் புகுந்து அணு விஞ்ஞானிகள், பௌதிகப் பேராசிரியர், அவர்களது குடும்பத் தினர் ஆகியோரை  குண்டு வெடிப்பு மூலம் அமெரிக்கா கொலை செய்துள்ளது. ஜனவரி 2010 முதல் இன்று வரை அவ்வாறு கொல்லப்பட்ட வர்கள் மசூதுஅல் முகம்மதி, ஷாரியார், அப்பாஸ் மற்றும் அவரது மனைவி, ரசேல்,  எம்.ஏ.ரோசன் ஆகியோர் ஆவர். இருசக்கர வாக னங்கள், கார்களில் வைக்கப்பட்ட குண்டு வெடிப்புகள் மூலம் கடந்த இரண்டு ஆண்டு களில் இவர்கள் கொல்லப்பட்டனர்.
மார்ச்சு 5, 2012 அன்று வியன்னாவில் சர்வதேச அணுசக்தி முகமை ஈரான் பற்றிய விவகாரத்தைப் பேசிக் கொண்டிருக்கும் போது ஒரே நாளில் 3 நாடுகளில் குண்டு வெடிப்பு சம்பவங்கள் நிகழ்ந் தன. ஜார்ஜியா (கூக்ஷஐடுஐளுஐ),தாய்லாந்து (க்ஷஹசூழுமுடீமு), இந்தியா (சூநுறு னுநுடுழஐ) ஆகிய மூன்று நகரங்களில் நடந்த குண்டுவெடிப்புகள் அனைத்தும் இஸ் ரேலைக் குறிவைத்து ஈரானால் நடத்தப்பட்டது என்ற பிரச்சாரத்தை அமெரிக்கா நடத்தி வரு கிறது.  அமெரிக்காவில் உள்ள சவூதி அரேபியா தூதரகத்தின் மீதும் தாக்குதல் நடத்த ஈரான் செய்த சதி கண்டுபிடிக்கப் பட்டது எனவும் அமெரிக்கா பிரச்சாரம் நடத்தி வருகிறது. ஆனால், அதற்கான எந்தவிதமான ஆதாரங் களும் இல்லை. மாறாக இந்த தீவிரவாதச் செயல்களை இஸ்ரேலைச் சார்ந்த மொசாட் அமைப்பு நடத்தியிருக்க வாய்ப்புள்ளது. ஈரான் மீது இந்த  நாடுகளில் வெறுப்பை உண்டாக்க அமெரிக்கா செய்த  தீவிரவாதச் சதியாகவே இது பார்க்கப்படுகிறது.
சமீப காலமாக, அமெரிக்க இராணுவத் துருப்புகள் நடக்கவிருக்கும் போரில் காயமுற் றால் சிகிச்சை அளிக்கும் பொருட்டு, ஜார்ஜியா வில் 30 புதிய மருத்துவமனைகளை அமெரிக்கா கட்டி முடித்துள்ளது.  இன்று அமெரிக்காவின் சர்வதேச முன்னுரிமை வாய்ந்த நிகழ்வாக ஈரான் மீதான போர் பார்க்கப்படுகிறது. அமெரிக்க நாணயம் சர்வதேச ரிசர்வ் கரன்சி என்ற அந் தஸ்தை இழக்கும் அபாயம் ஏற்பட்டுள்ள சூழலில் சர்வதேச வர்த்தகத்தை – குறிப்பாக எண்ணை வர்த்தகத்தை மையப்படுத்தி அதைத் தனது கட்டுப்பாட்டுக்குள் கொண்டுவர வேண்டு மென்ற புவி – அரசியல் (ழுநடி ஞடிடவைiஉயட) நிர்பந்தம் அமெரிக்காவுக்கு உள்ளது.
வளைகுடா யுத்தமும் அமெரிக்க அரசியலும்
நடைபெற உள்ள அமெரிக்க ஜனாதிபதி தேர்தலின் மையக் கருத்தாகவும் ஈரான் மீதான போர்தான் இருந்து வருகிறது. ஆனால் வேடிக்கை என்னவென்றால் இரண்டு அரசியல் கட்சிகளுமே  போர் தொடுப்பேன் என்று கூறித்தான் அமெரிக்க மக்களிடம் வாக்குக் கோருகிறார்கள். ஜனநாயகக் கட்சியின் தலைவர் ஒபாமா போர்ப் பறை முழங்கிவிட்டார். குடி யரசுக் கட்சியின் வேட்பாளர் இறுதித் தேர்வு இன்னும் முடியாத நிலையில் மிட்ரோம்னி, ரிக் சான்டோரம், நியூட் கிங்கிரிச் (ரோன் பால் தவிர) ஆகிய 3 வேட்பாளராக விரும்புகிற தலைவர்கள் ஈரான் மீது அமெரிக்கா போர் தொடுக்கும் என்றே கூறி வருகிறார்கள்.
கடந்த நூற்றாண்டின் இறுதியில் சதாம் ஹூசைன், ‘இனி டாலரில் வர்த்தகம் செய்யமாட் டேன்’ எனக் கூறினார். ஈராக் மீது 2003 இல் போர் துவங்கப்பட்டது. சதாம் கொல்லப்பட்டார். ஈராக் நாடு சின்னா பின்னமாக்கப்பட்டு அமெ ரிக்கக் கட்டுப்பாட்டுக்குள் கொண்டு வரப்பட் டது. ஈரானும் அதே தவறைச் செய்கிறது என அமெரிக்கா பார்க்கிறது. ஈராக்குக்குள் பேரழிவு ஆயுதங்களைத் (றுஆனு) தேடி அமெரிக்கா போர் தொடுத்தது. இன்று ஈரானுக்குள் அணு ஆயுதங் களைத் தேடி அமெரிக்கா போர் தொடுக்க எத்த னிக்கிறது.
லிபியாவுக்குள் நுழைந்து கலோனல் கடாஃபி யையும், அவரது குடும்பத்தினரையும் கொன்று குவித்து அந்த நாட்டை சமீபத்தில் தனது கட்டுப் பாட்டுக்கள் கொண்டு வந்துவிட்டனர். தற்போது சிரியாவுக்குள் கிட்டத்தட்ட “ஆட்சி மாற்றம்” (சுநுழுஐஆநு ஊழஹசூழுநு) என்ற அதே நாடகம் நடத்தப் பட்டுக் கொண்டு வருகிறது.ஜீன் 2012 க்குள், இந்த கோடை காலத்தில் ஈரான் மீது போர் நிச்சயம் என அமெரிக்கா, இஸ்ரேல், ஐரோப்பிய ஒன் றியம் (நேட்டோ நாடுகள்) ஆகிய அனைவரும் தெரிவித்து தயாரிப்புகளைச் செய்து வருகின் றனர்.
ஏற்கனவே ஆப்கானிஸ்தானில் 91,000 அமெ ரிக்கத்துருப்புகளும் 40,000 நேட்டோ துருப்பு களும் அந்நாட்டின் அமைதிக்குப் பங்கமாக இருந்து வருகின்றன. ஈராக் நாட்டிலிருந்து வெளி யேறிய 40000 அமெரிக்கத்துருப்புகள் குவைத்தில் தஞ்சம் அடைந்துள்ளன. தற்போது ஈரானுக்குள் அமெரிக்க, நேட்டோ துருப்புகள் புதிதாக படை யெடுக்க உள்ளன.
உலகமெங்கும் 132 நாடுகளில் 737 அமெரிக்க இராணுவத்தளங்கள் அமைக்கப்பட்டுள்ளன (இந்தியா உட்பட). சுமார் 5,113 அணுஆயுத ஏவு கணைகளை அமெரிக்க ஏவத்தயார் நிலையில் வைத்துள்ளது. ஆண்டுதோறும் 68700 கோடி டாலர் இராணுவத்துக்கான நிதியாக பட்ஜெட் டில் அமெரிக்க அரசாங்கம் ஒதுக்குகிறது. ரிச்செட்ர்ட் நிக்ஸன், ரொனால்ட் ரீகன், பில் கிளின்டன், ஜார்ஜ் புஷ் வரிசையில் ஒபாமாவும் தனது “இராணுவ-தொழில் எந்திரமான” (ஆஐடுஐகூஹசுலு-ஐசூனுருளுகூசுஐஹடு ஊடீஆஞடுநுஓ)  அரசை போரில் தொடர்ந்து ஈடுபடுத்திக் கொண்டு இருக்கிறார் என்பது வியப்படைய வேண்டிய விஷயமில்லை.
ஆனால் ஷங்கை கூட்டுறவு நாடுகள் (ளுஊடீ), பிரிக்ஸ் (க்ஷசுஐஊளு), லத்தீன் அமெரிக்க நாடுகள் கூட்டமைப்பு (ஊநுடுஹஊ) போன்ற அமைப்புகள் இந்த காலத்தில் உருவாகியுள்ளதோடு மட்டு மின்றி அமெரிக்க-ஐரோப்பிய மேலாதிக்கத்தை, அவர்களின் ஒரு துருவ உலக (ருசூஐஞடீடுஹசு) முயற்சி யைக் கேள்வி கேட்பவர்களாக மாறி உள்ளனர் என்பதையும் கூடவே மகிழ்வுடன் கவனத்தில் கொள்ளலாம். ஈரான் விஷயத்தில் என்ன நடக்கப் போகிறது என்பதை உலகமே கவலையுடன் எதிர்நோக்கி வருகிறது.

Thursday, May 03, 2012

A brief comparison — and you draw the line


This writer knows from many encounters with fervent Muslims belonging to different shades and colors of the global Islamic movement that there are those who fault the Islamic Republic of Iran on matters that extend from its form of government (where is the khalifah?) all the way to “Iran is our primary enemy, Israel follows” and everything in-betweeen.
You bring up the issue of Saudi Arabia with most of them, and find that they don’t get as worked up about the tribal-ruled desert kingdom as get about Iran. Why are these Islamic movement Muslims steaming and screaming when it comes to Iran, yet as cold as ice when it comes to Saudi Arabia? Writers and ardent readers of the Crescent know exactly what I am talking about.
Let us display some non-emotional (as much as we can) actualities about the Saudi regime that has arrested critical thinking in the minds of the sons of the Islamic movement, and Islamic Iran that has engaged those willing to think about what it means to be a committed Muslim in today’s world.

In the Islamic Republic of Iran, officials are modest and humble. You may run into them in a downtown restaurant or at your local deli. In Saudi Arabia officials keep to their security contingents and roam the upper class and decadent joints and disreputable places of entertainment at home and abroad.
All Muslims agree that shura is an Islamic-Quranic principle and a feature of governance. The Islamic Republic of Iran attempts to fulfill this concept through elections, a parliament, and other organizations and assemblies that try to solicit and capture the input of its citizenry. Saudi Arabia considers elections and parliaments and any other means of drawing people into the decision making process a bid‘ah.
All Muslims know that the lifestyle of the Prophet (pbuh), the khalifas (with the arguable exception of Uthman) lived like commoners. No wealth, no luxury, no extravagance, and no pomp and pride. In the Islamic Republic of Iran, the president receives as salary what is equivalent to a few hundred dollars each month (what he used to receive as a professor at the university before becoming president); while the income of the Saudi King is off the books! It is anyone’s guess, and it would be safe to assume it is at least a few million dollars a month! The income of Iran’s president is on the accountant’s book; but the Saudi King’s financial gain is a state secret!
In the Islamic Republic of Iran, officials are modest and humble. You may run into them in a downtown restaurant or at your local deli. In Saudi Arabia officials keep to their security contingents and roam the upper class and decadent joints and disreputable places of entertainment at home and abroad. On the very rare occasions when they visit the Haram in Makkah, this is what happens. The House of Allah (swt), referred to as Balad al-Ameen (the abode or city of peace) in the noble Qur’an (95:03) is emptied of all devotees and guests of Allah (swt). Armed guards enter the Haram before “His Royal Majesty” or “His Royal Highness” makes his entry into the holy precincts. These self-appointed royals do not feel secure even in the most secure of places on earth. Who do they fear? It is clear that they do not fear Allah (swt) — nastaghfirullah — but ordinary Muslims because they have nothing in common with them. Did the Messenger of Allah (pbuh) ever have the Haram emptied of people when he came to perform the tawaf? Why are the Saudis allowed to get away with such mega bid‘ahs? Where is the outcry from members of the global Islamic movement?
In the Islamic Republic of Iran, through government arrangements people are in possession of their petroleum and natural resources. In Saudi Arabia it is the foreign oil companies along with the royal Saudi family who own the oil fields and split unevenly the oil wealth. The Islamic Republic of Iran is in command of nuclear technology; in Saudi Arabia there is no technology.
The Islamic Republic of Iran is positioning satellites into orbit around the earth; Saudi Arabia’s previous highest ranking religious scholar ‘Abd al-‘Aziz ibn Baz said that the earth is flat! No orbit possibilities in his or his students’ understanding of the earth!
The armed forces of the Islamic Republic of Iran have made huge strides in building their military industrial base, military technology, military infrastructure, and military capabilities. The imperialist and Zionist officials think twice before they contemplate any hostile acts against Islamic Iran. On the other hand, the Saudi military cannot manufacture even a bullet. It buys tons of weapons, paying for them with wealth stolen from the people, and then parks them on the sands of Arabia to rust and corrode. The Saudi military could not defeat Yemeni tribal warriors at the end of 2009 when for the first time in their existence, they actually engaged in combat! The warriors from Northern Yemen took over a Saudi military base during that clash and thousands of Saudi soldiers deserted their posts! When Saddam Husain occupied Kuwait, all the Saudis could do was run to the Americans for help. And then we had American men and women stationed in Arabia to defend the scared-to-death amirs and their royal families.
The Islamic Republic of Iran offered whatever assistance it could to Hizbullah in Lebanon to fight the Israeli aggressors and occupiers. And Hizbullah fought until the Zionist army had to retreat into its Israeli burrow. All of Hizbullah’s weapons are facing the Israeli aggressors and occupiers. On the other hand, Saudi Arabia financed the individuals and outfits that were to become al-Qaeda with all its accompanying terror-mongering. To the behind-the-scenes giggles of the Israelis, al-Qaeda has not fired a single bullet against the Zionists.
When Armageddon-seeking-Israel attacked Hizbullah in Lebanon (July–August 2006) and Hamas in Ghazzah (December 2008–January 2009) to finish them off, the Islamic Republic of Iran stepped in with public and private assistance: humanitarian, military, financial, and moral support. During those earth-shaking and history-making days the Saudis and their mouthpieces were directly and indirectly siding with the Israelis. Al-‘Arabiyah, cut out to be the major Saudi satellite news channel at the time of those attacks, was echoing and complementing Zionist propaganda. One of their correspondents even went live on the air to disclose one of the Palestinian sources of missile fire in Ghazzah!
A marriage ceremony of a typical official in the Islamic Republic of Iran may cost, at most, a few thousand dollars — or even several thousand dollars. For those who have investigative skills, we challenge you to look up what the wedding cost of the royals in Saudi Arabia are. Good Luck. The figures are in the millions!
The president of the Islamic Republic of Iran has a doctoral degree and is a professor. The king of Saudi Arabia is an elementary school graduate with failing grades and wouldn’t know how to teach a toddler! The president of the Islamic Republic of Iran has one wife, the mother of his children. The kings of Saudi Arabia have numerous wives and mistresses and concubines; some of them as young as the king’s grand-daughters. They legalize this by saying these wives are their “right hand’s possessions”. Call them Larry Flynt without the scriptural jargon.
Look closely at the dress of the officials of the Islamic Republic of Iran: simple, modest, and ordinary. And look closely at the dress of the royals of Saudi Arabia: Versaci, Italian and French tailors, plus the gold and jewelry that bedecks their garments and fabrics. The president of the Islamic Republic spends about a minute of his time combing his hair and seeing to it that he encounters his fellow-citizens in a pleasant and presentable way while the Saudi royals may spend hours dying their hair, trimming their whiskers and perfuming their cleavages. And if there were something called cheek implants they would have had it done!
When the president of the Islamic Republic of Iran goes on vacation he spends most of his time in his middle-level three-bedroom apartment in one of the suburbs of Tehran. When the Saudi King goes on vacation he goes to Spain and takes with him a few jumbo-jets — his 21st-century aviation caravan — filled with his freight and entourage to spend tens of millions of dollars in the parlors and shopping centers of places as exotic and far apart as Morocco and Thailand, the Caribbean and Australia. This can go on and on…
And in a moment of heightened attention you wonder: can’t the sincere and driven members of the global Islamic movement see the difference?
“For [thus it is]: the one who is blind and the one who can see are not on par; nor are the depths of darkness and the light” (35:19–20).